VERSOS NO DUBLÍN

Onte pola noite, martes, no pub Dublín na rúa Panaderas da Coruña, Eva Veiga e eu recitamos os nosos poemas nun ambiente íntimo e entrañable. Diante do micrófono, como dous cantautores, fomos debullando versos dos nosos libros e, tamén, algún poema novo nunca antes recitado. Rodeados de amigos, o ambiente adquiriu un grao intenso de emoción cando ela recitou o seu poema sobre a muller, escrito para a gala de Implicadas, celebrada hai uns meses en Compostela.

Estas son algunhas das imaxes que nos deixou a noite, fotografías do cómplice e amigo Xacobe Meléndrez Fassbender. Polo medio, dous poemas novos, un tango de Eva e un breve momento de suspensión do tempo, escrito por min en noite de insomnio e recitado para Violeta.

(lembrando os paxaros de Horacio Ferrer)

ai estes son os meus merlos

e hai que ver como chían

é o aire en cristais en áscuas

de mortal melancolía

e eu bebo a sorte desa copa

que afoga no escuro labirinto

dos teus ollos dos teus ollos

transparentes

abraiados insurxentes

sen autocompaixón

despenados nas correntes

que arrastra o corazón

os meus merlos cantan atan un tango

con bágoas e soños de alta tensión

ao seu traxe de azul roto

desolado

que lle quiten o bailado

anzol na punta da dor

parsimonia deste amor

furacando o seu buraco

polo espazo excéntrico e sideral

en celo astronáutico extraviados

os meus merlos de tenrura

aruñando

as súas unllas e o seu pan

o parqué incandescente

abismado trascendente

dunha ausencia diagonal

porque só o desexo vive así

morrendo por volver a aquel instante

onde unha vez se foi feliz

transparente

Magnolia Liliflora

Violeta e branca

a pétala

despréndese no aire.

Detense un intre e cae,

como bágoa de amor,

sobre a terra

aceda e fértil.