LUISA VILLALTA: PAIXÓN E COMPROMISO

O pasado venres, na capela de San Roque de Sada, vivimos unha emoción moi especial. Cumpríndose os 25 anos de vida do Instituto Isaac Díaz Pardo, alumnos e profesores quixeron desenvolver un programa de actividades singular, no que ocupa un lugar principal a figura de Luísa Villalta, que foi profesora do Instituto.

As 20,30, na capela, inaugurábase a exposición de Maribel Longueira O papagaio, a pegada dos sentidos, imaxes que dialogan cos textos que Luísa escribiu para ese traballo fotográfico de Maribel e que tamén se exhiben. Este traballo conxunto deu lugar ao libro póstumo, publicado por Laiovento, que leva o título da exposición. Momento particularmente emotivo foi a estrea do documental Luísa Villalta: paixón e compromiso, elaborado e producido por profesores e alumnos do instituto e que vai a continuación.

Seguimos botando en falta a Luísa, nove anos e medio despois do seu pasamento. Ela era voz de referencia, non só pola súa obra literaria, senón tamén pola súa capacidade de reflexión, espírito crítico e capacidade para a convivencia. Estas son as imaxes de Maribel e logo vai un poema de Luísa, que eu sinto particularmente intenso:

O PAPAGAIO/EL PAPAGAYO 

A amizade ten flor que rebenta nas paredes,

sobrevive da podremia mutua

e só precisa das fiestras abertas

onde nace e se deita o sol de dentro.

Compartir as cordas de tender a roupa

vibrantes de emoción e de necesidade

por aquelas cousas que a auga da vida

non dá lavado, pola dor que as esfrega

deteriora, volve inúteis

e entón hai que poñelas a secar

ao ar das bocas abertas, xanelas asustadas.

Non é amor no sentido estrito da palabra

senón amor de luz, esa grande indiferencia

que produce estar ao alcance

porta con porta, vida con vida,

coas cordas frouxas, destensadas

máis e máis a medida que a auga do tempo

amolece o tecido irreversíbel

destes corpos nosos, o único que somos.