Volvo a Yeats cada pouco. Non sei que ten este autor (ou si o sei, por iso volvo), pero os seus versos son alento, consciencia da nosa humanidade, da comuñón que somos coa natureza, da relación cos outros. Agora que o penso, volvo a el no tránsito entre estacións, sobre todo nos equinocios, que é, quizais, cando máis me afecta ou máis nos afecta o cambio. Os versos de Yeats son alimento e reforzo, vitamina ou xalea para o espirito. E moito o que os galegos compartimos co poeta irlandés e premio Nobel en 1923.
Respondendo a chamada, a semana pasada collín de novo o libro coa súa Poesía Reunida, publicado hai pouco máis de dous anos pola editorial Pre-Textos, en tradución de Antonio Rivero Taravillo.
Fernando Pérez-Barreiro Nolla, comentaba que acudía a Blake e aos seus labirintos, que moita alegría e desacougo lle producían, cando sentía medrar dentro a sombra do misterio que somos e a Yeats cando precisaba alento e enerxía para seguir.
Hai un par de días, no apartado case final do libro, que baixo o título de Novas Poesías, recolle os poemas escritos en 1938, meses antes de morrer, descubrín con admiración este The Gyres, refirido aos petróglifos. Como sei que comparto paixón polos gravados en pedra con moitos dos que seguides este blog, vai o poema na lingua orixinal, seguido dunha tradución libre que lle debo ao meu fillo Daniel, versión que, na miña opinión, non está nada mal, sendo este o primeiro poema que traduce.
Non teño agora ningunha imaxe de espirais, pero si de círculos. Intúo que non é o mesmo o significado último destes dous motivos, pero creo que comparten ser, fisioloxía, quizais vontade de quen os traballou, acaso función e, sobre todo, atesouran e comparten o amor dos que os procuramos e admiramos, dos que neles nos recoñecemos, xa que con eles tomamos consciencia de formar parte dun ser común e colectivo, que transcende a historia. A imaxe que podedes ver, foi tomada por Lino Lema e corresponde ao petróglifo das Laxiñas, nos montes de Mallou, en Carnota.
THE GYRES
The gyres! the gyres! Old Rock Face look forth,
Things thought too long can be no longer thought
For beauty dies of beauty, worth of worth,
And ancient lineaments ar blotted out.
Irrational streams of blood are staining earth;
Empedocles has thrown all things about;
Héctor is dead and there’s light in Troy;
We that look on but laugh in tragic joy.
What matter though numb nightmare ride on top,
And blood and mire the sensitive body stain?
What matter? Heave no sigh, let no tear drop,
A greater, a more gracious time has gone;
For painted forms or boxes of make-up
In ancient tombs I sighed, but not again;
What matter? Out of Cavern come a voice
And all it knows is that one word “Rejoice”!
Conduct and work grow coarse, and coarse the soul,
What matter? Those that Rocky Face holds dear,
Lovers of horses and of women, shall
From marble of a broken sepulchre
Or dark betwixt the polecat and the owl,
Or any rich, dark nothing disinter
The workman, noble and saint, and all things run
On that unfashionable gyre again.
AS ESPIRAIS
A noite branca 