Mándame Sindo novos poemas que aproveito para compartir. Xa non existe a casa que aparece nun deles, a casa onde nos viamos e onde fundamos o grupo poético Renovación. Si a cidade da que fala no segundo, labirinto que tan ben reflectiu Blanco Amor na Esmorga.
A casa familiar de Sindo en Ourense quedaba nun espazo medio rústico, dentro dun patio de mazá, case ao final de Jesús Soria, moi preto de onde ubicaron a escultura de Manuel Patiña. A min, que viña de ler poucos anos antes, todo o que atopara de Enid Blyton no mercado e na casa dos amigos, pensaba que aquel seu fogar estaba sacada dalgunha das sagas da escritora inglesa. Accedíase por un longo rueiro entre dous edificios altos con glicinia emparrada, ata chegar ao espazo con horta onde estaba situada. Eran dous os edificios, o principal, onde vivía a familia, e un máis pequeno, diante, unha sorte de almacén, cuarto de pasar o ferro, pero tamén de cuarto estar, xa que tiña mesa, cadeiras, andeis e estufa. No patio entre ambos, un parral que non sei agora se era de vide ou da glicinia que continuaba a do rueiro e da que el fala no primeiro dos poemas. Máis alá, cara o centro daquel enorme espazo entre edificios novos e altos, as roseiras e a horta. Ese edificio auxiliar e cativo era o noso espazo, sorte de casa de monecos ou merendeiro. Alí estudabamos aperturas e finais de partidas de xadrez; liamos en voz alta os nosos versos; compartiamos os poetas que cada un descubría, ou inventabamos palabras coas que lograr a música e o ritmo do poema.
Xa dixen na entrada anterior que, daquela, Sindo pintaba e non o facía nada mal. El era o noso orgullo. Nesta foto, detrás del, vese un cuadro que nos acompañaba por aqueles días, Newmalco, óleo pintado en 1971 e que o Museo Arqueolóxico incluira nunha exposición de bodegóns.
A pintura de Sindo tiña, e penso que ten hoxe, un evidente trazo surrealista e, tamén, sen que iso supoña contradición, expresionista e, a nós, parecianos de absoluta vangarda. Rafa, o amigo común, que tamén tiña casa particular, xa que vivía no Chalé Losada, na rúa do Paseo, sempre quixo quedar con este cadro.
A CASA DERRUIDA
Todo quedou alí, baixo a cerdeira
ao pé do pozo da glicinia
na vertixe na que rematou a infancia.
Todo quedou atrás, ao outro lado da cancela,
nas escaleiras de mármores rachados.
Todo quedou agochado nesas pedras
por onde subían as roseiras da tristeza.
Todo quedou no silencio das orixes,
dos pequenos cazadores de paxaros
que tentaban fuxir tras os arames.
Todo quedou no estridente corazón do odio,
no grande sombreiro dos mariachis,
no patético espantallo dos espellos.
Todo nunha longa ferida que aínda nos percorre
como o pesadelo de caer eternamente,
o soño impotente por voar.
Todo foi pechado, repartido, arrincado,
ficou tan só a sombra dunha casa
no medio da cidade e do baleiro.
E volve a cheirar a pechado,
a verniz, a flores murchas,
e ao badalear do medo.
Xa non hai reloxo, nin acios desa viña,
nin roupa de clareo sobre a herba,
nin bufardas con fendas para o soño.
Todo rematou nese cuarto
onde segue cabalgando o espectro da tolemia.
(Para nós é o intre da fuxida.)
A noite branca 