EVA É AVE

Marchou Eva. A partir de agora o seu ciclo de vida modifícase. Levaba tempo madurando a decisión. Galicia, o seu querido país, o país da súa xente e da súa lingua, esixía dela o esforzo e o risco de habitar no límite da vida. O sur, o sol, un mundo sen alerxias, sen humidades que enchen de balor os alvéolos e o corazón. Ese é o destino. Marcharon ela e Alfonso. Será outro mar e outra luz quen os acolla.

Sendo exactos, non foron só a humidade e as alerxias naturais. O que máis dano lle fai, o que a coloca en situación límite é a contaminación do aire, as descargas do porto, a polución causada polo exceso de obras faraónicas que perforan a cidade e enchen o ambiente de materia en suspensión. Pero niso, no enorme mal que algunhas actuacións provoca en tanta poboación anónima, non preocupa nin á economía, nin á política.

A voz da xílgara

petou

na arde densa e o corazón

abriuse

pola marxe que sabe a salitre.

Ninguén

te viu trasmonta-las

ondas

coma un capitán sobre baleas de estío.

Só eu que agardaba a marea

recollín

o sinal dos espellos. 

Será como ave estacional. Sempre pensei que había nela algo de ouriolo ou de andoriña. Eva é Ave, penso que a primeira vez que o dixen foi na presentación do seu libro Paisaxes do baleiro, ao que pertence o poema anterior. Foi ese un dos primeiros actos, acaso o primeiro, no que participamos xuntos. Regresará co bo tempo e traerá na boca un feixe de versos. Algo mudou nas nosas vidas. Agora habitaremos a ilusión do regreso e creo que este blog encherase de versos, dos seus versos, único xeito de habitar a ausencia.

Se cadra, a palabra é soñar, poñer todo da nosa parte

para que a vida continúe a soñarnos:

humanidade ou incipiente organismo que vén da auga

e discorre cara a esa sede que nos procura.

Hai máis de 300 millóns de anos o peixe ictiostega aso-

mouse ao axexo e ergueuse sobre si e saltou fóra

da pucharca e sentiu a terrible e fascinante intemperie.

Somos fillos da sede. Un meniño non pode dicir mar,

di auga.

O peixe ictiostega tiña húmidos os ollos. As nosas bágoas

son ese resto arqueolóxico que nos permite mirar.

Contemplas como se vai íntima e corrente a vida para facer

sitio que, quizais, sexa esta a encomenda do tempo.

En Etiopía unha nena percorre 40 quilómetros ao día

cun caldeiro.

Romper as augas é a intensa dor da luz.

A conciencia é unha galaxia en formación.

Un rostro, ás veces amigo, outras inimigo,

é o teu rostro

reflexo, lampo do mundo

un instante,

quen se detén xa non está,

porén sempre estamos a ser mirados.

Algunha vez os átomos máis prezados dos nosos ollos, 

eses que nos fornecen dunha visión feliz,

serán substancia doutra existencia:

lei solidaria da materia

que non fica enfeitizada de ninguén,

que todo o ha de probar,

o gozo máis sublime e a máis cativa das miserias.

Ninguén se posúe nin tan sequera ese instante.

Rostro rastro transitivo transeúnte transitorio:

fonte de espellos que retorna á claridade

do seu ollo oculto. Todo o ve a auga

e nós, mentres ebrios e cegos de eternidade

sobre un cristal durmido.

Dásme auga e disme hai vida:

ávida esperanza esta sede de amar. 

Do libro: desconcerto, que con Alfonso, Maribel Longueira e Tucho Calvo fomos presentar á prisión de Teixeiro, nun dos actos máis fortes que vivimos.

(A foto é de Xacobe Meléndrez e corresponde a un recital que Eva e eu demos xuntos no pub Dublín, cando aínda estaba aberto)

Advertisement