Por unha vez, prego a máxima difusión que lle poidades dar a esta entrada.
Un xulgado de Arabia Saudí vén de condenar a morte ao poeta palestino Asharf Fayadh. A condena é por un libro: Instrucións no interior. Xa antes Asharf sufrira cadea e condenas físicas, desas tan habituais nese país. Inútil, por absurdo, deterse nos delitos imputados e nas razóns e esgrimidas na sentenza. A cousa sucedeu hai unha semana. Eu xa quixen escribir antes, pero parecíame que era necesario acompañar o artigo con algún poema del. Tardei en atopalo. Finalmente, no blog de José María Martínez, dei con este que me parece impresionante e que inclúo máis abaixo:
http://paradojasdelconserje.blogspot.com.es/2015/11/un-poema-de-ashraf-fayadh.html
Dende ese blog puiden chegar á tradución inglesa, en versión de Mona Kareem.
Hai moitas páxinas na rede recollendo sinaturas pedindo a anulación da condena.O Pen Club Internacional ou Amnistía Internacional, por exemplo, nas súas. Eu tamén asinei nesta que indico, na que se lle esixe ao goberno español unha intervención firme e decidida neste asunto, e pareceume singular, importante e acaída porque este estado presuntamente noso mantén relacións íntimas co réxime saudí:
A miña versión do poema, feita dende a de Mona Kareem, e ollando de reollo a de José María Martínez, é esta:
O Bigote de Frida Kahlo
Ignorarei a lama cheirenta, e a necesidade de recriminar á chuvia, e a
/queimadura que
dende hai tempo se instalou no meu peito.
Vou na procura de consolo para a miña situación, que non me permite
entender os teus labios como eu quixera
Ou roubar as pingas de rosada das túas pétalas avermelladas
Ou minguar o nivel de obsesión que se apodera de min cando me decato de que non estás aquí agora
E que non estarás… Cando me vexo forzado a xustificar a miña posición
/fronte o rigoroso silencio
da noite.
A actuar como se a Terra fose muda, como a vemos dende a distancia,
/e todo o sucedido
entre nós non fora máis ca unha broma pesada que se nos foi das mans!
#
Que pensas dos días que malgastei sen ti?
Das palabras esvaecidas tan rápido da miña pesada dor?
Dos nós depositados no meu peito como argazos secos?
Esquecín dicirche que me afixen á túa ausencia (tecnicamente falando)
E que os meus desexos perderon o camiño ata os teus desexos
E que a miña memoria erosionouse.
Que aínda persigo a luz, non para ver, senón porque a escuridade dá
medo… aínda que
nos afagamos a ela!
Serán abondas as miñas desculpas? Por todo o sucedido mentres tentaba atopar escusas.
#
Por cada vez que os celos espertaron o meu peito,
Por cada vez que a desesperación arruinou un novo día dos meus días
/escuros,
Por cada vez que dixen que a Xustiza tería cólicos menstruais e que
/o Amor era un home débil mental
no outono da súa vida con disfunción eréctil!
#
Terei que fuxir da miña memoria
E dicir que durmo ben.
Teño que censurar as preguntas
que veñen buscando a razón, para conseguir convincentes respostas.
As preguntas que, por razóns moi personais, xurdiron logo da caída da
puntuación usual.
#
Deixa que o espello conte como es de fermosa!
Aparta a túa morea de pó de palabras, respira fondo.
Lembra o moito que te amei, e como todo se transformou nunha
/descarga
eléctrica que puido causar un grande incendio… nun almacén baleiro.
Deixo tamén a versión en inglés de por Mona Kareem:
A noite branca 