Amigas e amigos que durante catro anos vos achegastes este blog: levo varias semanas dándolle voltas á necesidade de escribir esta nota, pensando que algunha explicación debía a quen mantivo vivo este intercambio de emocións, de vivencias e de coñecemento, que pretendían ser os artigos que aquí se publicaban. A vós.
Nestes últimos meses a frecuencia de novas entregas reduciuse de maneira paulatina, ata chegar a esta inactividade última. Nada do que ata hai pouco consideraba importante me parece necesario agora. Cada tempo ten seu tempo, dicía Celso Emilio Ferreiro nun dos poemas de Longa noite de pedra. Este meu de agora pide silencio. Podo asegurarvos que non perdín a curiosidade, non deixei de pensar, nin de ler, nin de pasear, nin de observar paxaros. Non deixei de vivir. Cada mañá sigo observando a vida coa mesma curiosidade. Esfórzome en escribir esa novela da que algunha vez falei aquí. Sigo querendo.
Vivo unha das experiencias máis intensas e emotivas da miña vida, algo que só sucede unha vez. É algo que nos pasa a case todos, por lei natural. Cada quen leva estas situacións como sabe e como pode. No meu caso, procuro refuxio no máis íntimo. A propia natureza desta experiencia, a súa transcendencia e singularidade, a súa fondura, lévame a evitar o que, neste intre, me parece fútil e prescindible. Non sinto azos, nin forzas, nin alento, para poñerme a falar aquí da fermosura da rosa que vin esta mañá, brillando na súa altura, sobre o resto das flores que a rodeaban, no xardín que cruzo cada día camiño do traballo; nin das ascensións ao Monte Pindo destas últimas semanas; ou da alegría que me causou a observación de paxaros nunca vistos; da sensación de ser neno de novo procurando vagalumes, que había tempo que non vía; da chuvia de hoxe.
Persoas queridas, das que aquí falei máis dunha vez, seguen coa súa actividade creadora. É o caso de Manane Rodríguez coa súa nova película Migas de pan, que será estreada mañá en Montevideo e da que onte soubemos resultou seleccionada para a sección oficial a competición do Festival de Films du Monde de Montreal. Aquí verémola no inverno. Ou de Ali Ali, co que pasei parte da tarde de onte no seu estudio. Falamos do movemento na súa pintura, da extrema expresividade dos cadros que pinta sobre a guerra, da situación de Siria, tomamos té. Pero pouco lle engade á calidade da película de Manane, ou ao berro que son os cadros que Ali Ali pinta sobre a destrución e a morte, que eu o comente ou non aquí, no caso de Ali Ali, pouco aliviaría isto a súa dor.
Non quero pechar esta páxina. Haberá tempo. Quizais volva, non sei cando, nin de que maneira. Se iso sucede, gustaríame atoparvos de novo, pouco a pouco, unha a unha, un a un, e recoñecérmonos na aperta e no sorriso. Déixovos aquí un poema que non me dá reparo compartir, porque xa o fixen na exposición de poesía e escultura Formas e versos, que se amosa nas instalacións da empresa PecoFacet de Arteixo, coordinada por Eva Veiga, Teresa Seara e Pedro Bueno e que, ademais, figura no catálogo. Ata sempre, con todo o meu cariño. Moitas grazas.
Córtoche as unllas.
Agarimo e reteño as túas mans agora de brétema.
Paisaxes amarelas no embrión dos teus ollos
Case cegos. En que pensas?, pregunto.
Non hai en que pensar, respondes.
E as lembranzas?
A fascinación da lúa que ollabas dende a fiestra?
Os contos do bisavó, o papá que lle chamabas?
As merendas no campo, ao pé do río?
As verbenas de agosto?
Xa non quedan recordos,
e debuxas un sorriso dorido e resignado
que dilúe o horizonte
entre o acougo e a sombra.
Na aira canta o merlo
entre o clamor das rosas.
(Amencer, 25 de maio de 2016)
A noite branca 