LES FEUILLES MORTES

Estamos en outono. No ano 2011, por estas datas, presentaba en Madrid o libro Golpear de sombras. Era a edición bilingüe galego-castelán de Bater de sombras que gañara o premio Fiz Vergara Vilariño o ano anterior e que agora publicaba Huerga y Fierro. A tradución fora traballo de Teresa Seara. Comigo estaban aquela noite Antonino Nieto e Vicente Araguas. O acto de presentación desenvolveuse no Centro de Arte Moderno. A miña amiga Amparo ocupouse da organización e levou a un músico, Juan Muro, extraordinario intérprete de jazz, quen con seu saxo estableceu un territorio de emoción propicio na sala ateigada de xente, cando ao principio, antes de falar ninguén, nos agasallou cunha versión fermosa de Les feuilles mortes.

Gustaríame compartir con todos esta versión, a clásica de Yves Montand, porque o outono é, tamén, un estado de ánimo.

Advertisement

CARLOS AGUASACO

Dende os días do furacán Sandy perdera o contacto co meu amigo, ou irmán, Carlos Aguasaco. Varios foron os correos electrónicos que o vento levou cara a algún lugar do norte, aos cemiterios de baleas, máis alá de onde galegos e portugueses pescaban o bacallau, máis alá da fronteira do xeo. Hai un par de semanas, por fin recuperamos a comunicación.

Coñecémonos no ano 2008, nun encontro poético celebrado en Zamora de Michoacán, México. Alí nos atopariamos de novo no ano 2010. El é orixinario de Bogotá, aínda que leva bastantes anos residindo en Nova York, onde dá clases e onde mantén unha editorial que publica plaquettes en castelán, destinadas ao público hispano lector de poesía e residente nos Estados Unidos.

Eu tiven a fortuna de ver publicada na súa colección, cunha escolma de poemas do libro Bater de sombras realizada pola profesora Teresa Seara. De ela é tamén a tradución.

Carlos, poeta e narrador, envíame agora un poema que sinto relacionado cos meus que compoñían a plaquette. Ao cabo trátase, tamén, dun poema sobre a sombra, circunstancia xa recollida no título: O bufón escóndese da súa sombra. Complementariamente traduzo e inclúo aquí un que lle escoitei recitar en Zamora, dedicado a esa cidade na que vive e que lle custa amar, poema que me lembra a aqueles de Luís Seoane incluídos no libro A maior abondamento.

Agóchase o bufón da súa sombra

En me seguir, sombra, por que insistes?

Eu, sen agravio, digo que marches

A penumbra é o teu propio fogar, alá regresa

Déixame a soas esta tarde.

Son rico en horrores, ben o sabes

Os meus dentes escachados non son perlas

Nin as pedras que ouriño son diamantes

En me seguir, sombra, por que insistes?

 Eu quero levar o sol na cabeza

Como a luz perpetua do esquecemento

Bébedo da súa calor quero berrar na túa ausencia

Que nada entendo,

Que nada sei,

Que nas podo saber de ninguén

(Intertexto de Sor Juana Inés de la Cruz: En perseguirme mundo)

Golpear de sombras en Nova York

Nova York

Este mundo é por definición desprezo e fachenda.

Xesto de noxo e o noxo de homes ombreiro a ombreiro

Sentados no tren.

Ollada fixa que non punto medio cruza sobre ti

E en ti disípase nun arabesco con forma de turbante.

Non é este mundo o teu mundo e si o é.

A cidade está alí para ser tomada.

A cidade está alí para se desbordar

Para dar desprezo, para ser o reflectir do home e o home

Para lembrar que sempre, non importa onde se mire,

A calor dun lente abrígate coa discreción obscena

De quen te observa sen ollarte.

Sería preciso matar a John Lennon e enfrontar o sarcasmo

De sorrirlle á cámara para que ela te denuncie

En titulares de prensa dez anos seguidos sen che pagar un

centavo.

Rir coma un tolo e apestar a cartos

Apestar coma un tolo e rirse dos cartos.

Nova York, non é a min a quen saúdas

Co teu facho prendido no atlántico.