O sábado, no Centro Cultural Marcos Valcárcel de Ourense, tivemos ocasión de visitar a exposición de Antón Sobral: Bitácora dun mariñeiro sentimental.
Son moitas as cousas que compartimos con el, moitas as iniciativas e as actividades nas que nos atopamos, sexan obradoiros de arte ao aire libre, encontros de embarcacións tradicionais, accións solidarias, paixón polas crebas, nécoras en Camariñas, memoria de Man ou paseos por Pontevedra.
A pintura de Antón é oceánica, como o son os seus versos. Océano en calma unhas veces, tempestuoso outras. Ondas tinxidas de vermellos e laranxas, azuis intensos, grises tenebrosos. O trazo groso, decidido e firme, suxire máis que describe, chega a nós como imaxe poética, como sentimento e como canto.
Magníficas, tamén, as paisaxes da ría serena, na que podemos intuír o perfil urbano de Marín, poño por caso, cos seus guindastres e, ao fondo, os montes do Morrazo. Pero Antón, que é epicúreo, tamén soña coa beleza e co pracer, e debuxa fantasías con corpo de serea que as ondas arrolan.
Antón gusta de traballar con poetas. Forma parte da exposición o libro Caderno de mar, creación compartida co escritor Xaime Toxo, abano que se abre como un dos ventos recollidos por Cunqueiro. O libro, despregándose, elévase cara o alto, como acontecía coas camisas da doncela, na cantiga de Don Dinís, rei de Portugal, que cando a moza as poñía a secar, na herba, tendidas ao sol, o vento llas levaba ao alto.
Eu non vivín un proceso creador compartido con Antón como fixo Toxo, pero si recibín o agasallo dun Caderno de Mar de Lira, no que a súa expresividade plástica, a súa inspiración, a cor dos seus ollos e dos seus soños, acompaña algúns dos meus versos, como estes dp poema Bolboreta.
Tamén puidemos ver no mesmo Centro Marcos Valcárcel, a exposición Creando especies, de Herikberto Quesada, moi interesante e suxerente.
A noite branca 