Foi esta unha fin de semana luminosa; ventosa, si, pero chea de brillos e de luces na que o sol, malia as poucas horas de que dispón, secou o aire e os corpos. Camiñando o sábado polas praias de A Gavota, Porto de Barca e Anguieiro, en Lira, vendo os corvos mariños repousar secando as ás nos petóns, atopamos a Miguel de Lira, acompañado do seu amigo Paco Bixou e varios cans. Miguel presentounos a Paco como o catalizador ou reactor que no seu día fixo posible o nacemento de Chévere. Ían moi contentos os dous, a semana merecíao, estrea da Esmorga cun éxito de público pouco usual no cine galego e Premio Nacional de Teatro para o grupo Chévere.
Sobre as penedas que separan Porto Ancho da praia da Gavota, falamos dos inicios da vocación, contoume como descubriu que lle gustaba o teatro, de como naceu a compañía, do que significa o premio e como o sentiron a reacción do público, xa na primeira función despois de se anunciar a decisión do xurado. Segundo el, un premio como este cambia a percepción psicolóxica do público e ten un efecto chamada. Tamén eu lle contei da miña experiencia teatral, sobre todo en Histrión 70 e de como decidín que non me dedicaría ao teatro. Falamos logo das versións da Esmorga, en particular da de Sarabela Teatro.
Coa buguina que atopou na praia de Anguieiro, Miguel estableceu conexión sen fíos sobre as ondas para recibir a felicitación da dirección dalgunha institución cultural do país, moi significativa dende o punto de vista teatral, que decidiu gardar silencio diante do premio e non os felicitou.
O último espectáculo de Chévere que vin foi Eurozone, pero lembro con cariño a primeira vez que levamos a Daniel ao teatro, a ver Río Bravo 02, e emocionoume ver como escachaba co riso. En Lira temos unha particular relación coa xente Chévere, xa que son habituais colaboradores dos Canle Nius, dos de agora e dos de antes, que ese clásico teatral que só se representa unha vez e que chega cada mes de xuño, naceu cando a asociación cultural Canle organizaba as Xornadas Internacionais de Cultura Tradicional, coñecidas e lembradas na contorna como As Xornadas. O vínculo vén por Miguel, claro, que si ten efecto chamada sobre os compañeiros de profesión.
O día que souben do premio, lembrei a Roberto Vidal Bolaño, a Francisco Taxes, a Manuel María, que xa non están, pero tamén a todos os que ao longo dos últimos cincuenta anos, achegaron algo á construción do teatro galego como profesión, experiencia ilusionante, pero tamén difícil e heroica, con algo de épico e moito de resistencia.
Non sei se falta alguén, pero dende aquí vai esta aperta para e pola xente que compón Chévere: Patricia de Lorenzo, Miguel de Lira, Manolo Cortés, Mónica García, Arantza Villar, Iván Marcos, Pepe Penabade e Borja Fernández.
O solpor foi tan espectacular como intensa e emotiva fora a semana para Miguel.
(Todas as fotos, agás esta última, son de Maribel Longueira)
A noite branca 