POSTAL DENDE TORROX

Dende Torrox, Eva Veiga envía este poema, carta ou postal, azul que chega dende a terra do azahar e da luz ata este noso abril metido en augas. Vén como saúdo e agasallo a todos os lectores deste blog. A imaxe que vedes non acompaña o poema. Procureina en internet, pero paréceme acaída e que esta ben para ilustrar, porque hai certa relación entre ela e o que Eva conta.

Gústame moito este poema que semella inaugurar un camiño novo no seu dicir. Avanzara Eva cara unha poética núa, sen adxectivos, sen elementos superfluos, unha poética intensa, da revelación e da emoción, na que a imaxe axudaba a acadar o profundo sentido filosófico que compartía connosco.

Eva Veiga. Fotografía de Daniel Fernández Longueira

Neste (Torrox) Eva, sen prescindir do esencial e sen renunciar a nada do conseguido con tantos anos de esforzo, permite que os versos narren a historia de Dulce. Nada sobra no poema desta muller que xa quere a Eva como se fose coñecemento de anos. Nada interfire o seu fluir; todo axuda a construir o ser desa peixeira coa que mantén unha relación cotián e, ao tempo, intensa. Todo avanza cara ese final sutil, enigmático e aberto, que demanda do lector complicidade, esforzo e compromiso.

Espero que o gocedes con alegría de abril, o mes no que as plantas nacen, o mes das flores, que escribiu Rosalía.

Para Chisco Fernández Naval

 (Torrox)

a muller que vende o peixe chámase Dulce

e todo o que ten que ver con ela é azul

mesmo o seu modo de saudar abre un claro

no ceo máis gris

non limpa ben a pescada e tráela para a casa

con todas as vísceras e esas espiñas exteriores

que se cravan nas mans

pero volves ao día seguinte onda ela

porque o seu home vai cada madrugada ao mar

nun barco que os turistas mañanceiros fotografían

como se fose un souvenir das súas vacacións

Dulce advírtenos que teñamos conta da carteira

porque hai moita necesidade e xa se sabe

a desesperación

a ela entráronlle varias veces no local

pero eses non buscaban para comer

Dulce sente mágoa de min porque non teño fillos

e sei que é por iso que me escolle as mellores

                                                                   ameixas

pero hoxe a muller azul estaba tan triste

que o cheiro a mar facíase denso case insoportable

alguén ousou preguntar e ao fin ela respondeu

hai dores que che esgazan a alma

a muller grosa con bolsa de rafia engadiu

a quen a ten

daquela polo rostro de Dulce deslizáronse dúas

                                                                  bágoas

que brillaban como escamas

 

 

Advertisement

ROBERT PINSKY

O pasado luns, Daniel tivo a oportunidade de entrevistar a Robert Pinsky para Vivir na Coruña. Pinsky é un dos grandes da poesía actual. Pasou por aquí para participar no encontro mensual do ciclo Poetas Di(N)versos, que coordina Yolanda Castaño. A réplica galega estivo na voz de Luis González Tosar.

Paréceme que a entrevista de Daniel é ben fermosa, sobre todo polo que Pinsky di, por iso quixera compartila.

http://vivirnacoruna.es/eventos-literatura/robert-pinsky-la-dignidad-del-individuo-es-inherente-la-poesia/

O poema que figuraba no programa, traducido por Yolanda, é este titulado Canto Samurai:

Cando non tiven teito fixen

da audacia o meu teito. Cando non tiven

cea os meus ollos comeron.

Cando non tiven ollos escoitei.

Cando non tiven ouvidos entendín.

Cando non tiven entendemento esperei.

Cando non tiven pai fixen

da responsabilidade meu pai. Cando non tiven

nai abracei a orde.

Cando non tiven amigo fixen

do silencio o meu amigo. Cando non tiven

inimigo opúxenme ó meu corpo.

Cando non tiven templo fixen

da miña voz o meu templo. Non teño

sacerdote, a miña voz é o meu coro.

Cando non teño recursos a fortuna

é o meu recurso. Cando non teña

nada, a morte será miña fortuna.

A necesidade é a miña táctica, o desapego,

a estratexia. Cando non tiven

amante fíxenlle as beiras ó sono meu.

Como a poesía tamén é un xeito de dicir, queda aquí esta mostra de como Robert Pinsky entende a arte de recitar. O poema é o mesmo da tradución.

VIVIRNACORUNA. ORGULLO DE PAI

Perdón, pero hoxe toca compartir o contento e o orgullo de pai. Para Lucía e Daniel, esta pasada foi unha fin de semana intensa. O seu proxecto http://www.vivirnacoruna.es, axenda cultural da cidade, foi presentado en varios foros, obtendo en todos o recoñecemento e abrindo portas de futuras colaboracións. O momento máis especial foi cando o sábado recibían a notificación de que se lles concedía un dos premios outorgados por Smart Coruña. Encántame esa máxima de Lucía, aprendida do seu avó: “o caldo é a raíz do corpo”, porque é verdade e o caldo é, seguramente, o que lles permitiu manter o ritmo de traballo e a tensión destes últimos meses, ata poñer en marcha este proxecto.

Salientar que vivirnacoruna non é só unha axenda cultural, senón que tamén publica contidos interesantes, como a entrevista a Manuel Álvarez Torneiro da semana pasada ou a reportaxe sobre as “Arquitecturas interiores” de Carolina Fernández..

Velaí están os responsables dos tres proxectos gañadores en Smart Coruña:

 

JAMILA PUROFILIN E SONGS CORTÁZAR

Hoxe pola tarde vivín un momento moi agradable, conversando con Jamila Purofilin, a cantante cubana afincada dende hai anos en Galicia, que está en xira presentando o disco JULIO CORTÁZAR SONGS, con cancións compostas a partir de textos do escritor arxentino. Unhas cancións son súas, compartindo nalgunhas a autoría con Paulinho Lêmos, pero tamén hai unha de Pablo Milanés. Os arranxos son de Fred Martins e Wilfredo C. Mondeja.

Xuntámonos na libraría Colón, convocados pola axenda cultura http://www.vivirnacoruña.es, proxecto de Daniel e Lucía Pita. A conversa, distendida, foi un pracer. Falamos de Cortázar, unha paixón compartida, e da música. Daniel, que era quen nos convocaba, propiciou a conversa dende o principio, con preguntas e comentarios pertinentes.

Non tivemos público, pero penso que hoxe foi unha desas tardes fermosas, nas que un sente o nacer da amizade. Jamila e eu fixemos intercambio de agasallos. Eu dinlle a tradución do relato Autoestrada do sur, publicada por Trifolium e ela obsequioume unha gravación feita como adianto do disco. Jamila non tivo inconveniente en cantar para nós fragmentos de cancións, coa súa voz cálida. Na súa opinión, os poemas de Cortázar, de verso libre, que son os empregados, posúen un marabilloso ritmo interior que facilita a composición e a variedade de textos deu, tamén, unha variedade de estilos e de músicas: tangos, boleros, milongas… Aí deixo esa mostra do seu facer, primeiro un fermosísimo Bolero inexplicable, un dos seus clásicos, o segundo Blues for Maggie, segundo o texto de Cortázar, publicado nese libro recente titulado Papeles inesperados.

VIVIR NA CORUÑA

Parece, pero non é, ou non é o que parece, que non son os tempos para andar de parranda e durmir de pé. Iso si, para todos aqueles que vivan na Coruña ou na súa contorna, para os que se acheguen por aquí de cando en vez, ou para calquera que teña curiosidade, deixo aquí o enderezo da axenda cultural que están promocionando xa Lucía Pita e Daniel Fernández Longueira, proposta de información cultural que alcance a todas as iniciativas, modalidades, dinamizadores, organizadores e locais, dende o máis institucional ata o bar de barrio.

Se vos apetece, eles agradecerán que entredes de cando en vez, porque a vixencia do proxecto dependerá do número de entradas e estas, claro, da calidade do que ofrezan. Como veredes, e iso pode ser unha boa desculpa para entrar, non só ofrecen información, senón tamén comentarios, entrevistas e información complementaria sobre o que foi ou que será.

Isto é o que debedes copiar na barra superior do buscador: http://vivirnacoruna.es/