AS FÁBULAS DE FERNANDO PÉREZ BARREIRO

Hai tempo que non escribo de Fernando Pérez Barreiro, quen ten categoría propia neste blog. Chégame agora a información de que na biblioteca da Casa Museo Manuel María, en Outeiro de Rei, hai un exemplar dun libro del, publicado en 1954, con título e subtítulo: Ducia e pique de fábulas (Atiriño pra un fabulario gallego), ilustrado polo pintor e escritor de San Sadurniño José Leyra Domínguez.

As fábulas foron escritas durante o ano de repouso e convalecencia que Fernando debeu pasar en Ferrol, como consecuencia dunha tuberculose pulmonar, tempo no que segundo nos conta nas súas memorias recollidas en Amada liberdade, aproveitou para ler moito e falar algo máis da conta co seu pai, en particular sobre socialismo e galeguismo. Moitas noites sen sono pasou eses días, nas que lle deu por lembrar a Esopo, matinando na posibilidade e escribir un fabulario galego. Trece fábulas compoñen este atiriño: O Morcego; A Curuxa; O Sapo; O Burro; O Grilo; O Merlo; Os Empeños; Os Lostregos; A Cigoña; O Can, o Lobo y-o Oso; O Corvo, O trato do Raposo e As Pulgas. 

Aquí vai a primeira, sobre o morcego:

O morcego tén as as,

e o morcego non é páxaro;

d’o rato tén o carís,

e o morcego non é rato.

¡Abofellas que o mourán

é semellante a un demacho,

esbatuxando nas as

n’as noites limpas d’orballo

tras das bruxas de San Xohán

que andan soltas o meigallo!

Abre un ollo o paxariño

que, xa no niño deitado,

sinte pasar o morcego

que a trasmán anda voando,

e escondendo a chola, di:

“¡Xus, que isto non é páxaro!”

Y-o rato asoma o fuciño

e mira po-lo burato,

e cheo de medo di:

“¡Xus, que isto non é rato!”

E así tamén d’algúns homes

fuxen os que son honrados.

“¡Xus, que isto non é carne!

¡Xus, que tampouco é pescado!

¡Xus, que se vai cos da feira,

e volve cos do mercado!”