Comentei nunha entrada anterior do mes de xaneiro, a descuberta de Sophia de Mello Breyner Andresen, como agasallo dunha viaxe a Melgaço en día de chuvia, acompañando a Xesús Franco.
Como consecuencia da breve nota sobre a escritora portuguesa, María Tilve deixoume para ler dous libros de relatos: Histórias da Terra e do mar e Contos exemplares. Foi esta unha das lecturas que me acompañou nos días de entroido, recluído na casa por mor da gripe.
A lectura dos relatos de Sophia afirmou a miña primeira impresión. Gústame como escribe e tamén o que escribe. Do primeiro libro gustoume moito o relato que o inicia, longo en comparación cos outros, titulado Historia da gata borralheira, historia dunha mociña, Lúcia, que vive unha sorte do conto de Cincenta que 
todos coñecemos. Quizais compre lembrar que Perrault basouse, para escribir a historia clásica, nun conto popular italiano que leva por título La gata cennerentola, que traducido ao portugués viría sendo o título do relato de Sophia. Cambia ela madrasta por unha tía e madriña. O final tráxico da historia afástase da versión máis coñecida, sobre todo pola película de Disney, que tantas veces vimos no cine e na televisión.
Porén, quizais o relato que máis me gustou é o titulado A casa do mar, no que a casa é protagonista exclusivo, un relato moi fermoso de cor e luz e no que hai crebas: Para além das dunas a praia estende-se a todo o comprimento da costa e só o limite do olhar a limita. E, de norte a sul, ao longo das areias, correm três linhas escuras e grossas de algas, búzios e conchas, misturados com ouriços, pedaós de cortiça e pedaços de madeira que sao restos de bóias e de barcos.
Os Contos exemplares veñen precedidos dun extenso limiar de Antônio Ferreira Gomes,
sobre a condición exemplar dos relatos, e unha reflexión moi interesante sobre o valor relixioso e moral da narrativa e como este evolucionou dende Cervantes. Se me pediran escoller, quedaríame con O jantar do bispo, A viagem e Homero, pero gustei de todos e cada un dos que forman o libro.
Sophia de Mello (Oporto 1919- Lisboa 2004) foi a primeira muller que recibiu o máis importante premio das letras portuguesas, o Camões, en 1999. En 2003 recibiu o Reina Sofía de Poesía. Foi parlamentaria elixida nas listas do Partido Socialista Portugués, na Asemblea Constituínte, primeira logo 
da revolución do 25 de abril. A Praça da Graça, en Lisboa leva seu nome. Eu lembro que alí vivía e alí coñecín a outra escritora portuguesa, iberista e moi amiga de Galicia e dos galegos, Natália Correia, tamén elixida parlamentaria.
Deixo aquí, como remate, este poema de Sophia que, dalgún xeito, dialoga con aqueles primerios versos do poema Tabacaria de Álvaro Campos- Pessoa: Não son nada./Nunca serei nada./ Não posso querer ser nada./ Á parte isso, tenho em min todos os sonhos do mundo.
Este é o poema:
Apesar das ruínas e da morte.
Onde sempre acabou cada ilusão,
A força dos meus sonhos é tão forte,
Que de tudo renasce a exaltação
E nunca as minhas mãos ficam vazias.
(A imaxe de Sophia de Mello foi obtida na páxina: http://www.wook.pt/ a de Natalia Correa en: http://www.supecultura.org)
A noite branca 