Para a exposición sobre Julio Cortázar que a Consellería de Cultura inaugurará para decembro, dentro do marco deste ano de centenario e celebración cortazariano, pedíronme algún material singular do que me foi dado durante o tempo de investigación e escritura de Respirar polo idioma. Onte buscando no escuro fondo do armario onde, en expresión familiar gardo “todo Cortázar”, atopei o que me pedían: un exemplar orixinal do número de Cabalgata no que Seoane e Lorenzo Varela lle publican Lejana, diario de Alina Reyes; unha carta orixinal que Cortázar escribe a Antonio Pérez Prado e que este quixo que conservase eu; pero tamén exhumei outros tesouros, en particular: a correspondencia con Aurora, con Francisco Porrúa ou con Antonio Pérez Prado. Quixera ir compartindo algunhas das cousas fermosas que estes me agasallaron nas súas cartas. Empezo hoxe por Aurora.
A relación con Aurora Bernárdez afirmouse e medrou a través de conversacións telefónicas, ata a viaxe a París, que fixen coa miña nai. Ela nunca estivera alá e facíalle ilusión, así que convideina a vir. Alá fomos os dous en coche, un día de outubro de 2004, acudindo a unha cita moi literaria con Aurora, que conto na introdución dos dous libros: Respirar polo idioma e O soño galego de Julio Cortázar. A amizade con ela afirmouse logo na correspondencia, onde Aurora foi orientando algunhas das cousas que eu non era quen de me explicar correctamente, en relación con ela e con Cortázar, ou das que non atopaba información precisa na investigación na que me mergullei para escribir o libro, os libros. Finalmente, antes de enviar a versión, presuntamente definitiva, de Respirar polo idioma á editorial Linteo, imprimín e encadernei dúas copias do arquivo informático, unha para Aurora e outra para Paco Porrúa. Esta é a resposta de Aurora, que quero compartir hoxe, porque sendo carta breve, representa moi ben como era.
Aurora gustaba das camelias, supoño que tamén das rosas, porque nunha tarxeta que me enviou representa unha rosa, en interpretación do artista belga Paul Cauchie, para quen a rosa era símbolo da alma, do corazón e do amor. Pero tamén as camelias eran do gusto dela. Noutra carta dime que ten unha na fiestra, polo que pode imaxinar as que eu lle describo da casa familiar de Dacón, en Maside, e das que lle mando unha fotografía; a casa onde vivía a súa madriña, tamén Aurora, a muller que xogaba á baralla cos homes e da que sempre gardou unha lembranza singular. Esta camelia, en tempo de outono, é para ela.
A noite branca 