En novembro cumpriranse o décimo cabodano do pasamento de Xela Arias, a poeta e tradutora nacida en Lugo e que viviu boa parte da súa vida en Vigo, vinculada profesionalmente a Edicións Xerais. Coñecémonos, aínda que non mantivemos unha relación intensa. Que eu lembre, falamos unicamente dúas veces, pero tiven a honra e a sorte de presentala nun recital co que o PEN Blub de Galicia celebrou en Compostela o día Internacional da poesía, penso que no ano 2001. Tamén tiven o pracer de ler a súa obra, en particular aquel Tigres coma cabalos, que tanto impacto causou no noso panorama literario no ano 1990 e Intempériome, publicado por Espiral Maior o mesmo ano da súa morte.
Neste segundo libro está un poema que nos deu pé para conversar sobre os corvos mariños. Daquela eu pedíralle autorización para incluílo nunha colección de poemas sobre paxaros que, finalmente, converteuse nun deses proxectos que van quedando arrombados sobre as dunas dos días. Estes días lembreime moito dela, así que, en lembranza e homenaxe, velaí vai aquel poema, acompañado desas fotografías de Maribel Longueira, tomadas na Boca do Río, alá onde se xuntan o Vadebois e o Laradas, antes de se atopar co mar:
Corvo mariño na Boca do Río.1
Non me conteño,
non me conteño e abato
os cormoráns contra das rochas.
Non
me
conteño
e abato
rochas e cormoráns e abatibles e contidos.
E asómbraste
logo
observando, observando
se os farrapos che corresponden.
Pois se non me conteño…
era sobredose de inferno de contidos,
e abatibles,
e rochas,
e cormoráns inmensos.
A noite branca 