Dende que me iniciei na paixón que é a observación de aves, vivín moitos momentos marabillosos en relación con elas, unhas veces con amigas e amigos cos que compartín emocións e descubertas; outras só. Lembro aquel mediodía no que vin voar sobre a marisma de Carnota unha cegoña negra; cando viaxamos a Doñana para observar o morito (mazarico mouro en galego); o día que presenciei na lagoa das Xarfas a loita entre unha cobra e unha garza real; a xornada de pesca dun martiño peixeiro, que tiven ocasión de presenciar no río Grande, algo máis abaixo de Ponte do Porto; navegar rodeados de milleiros de frailecillos en Islandia, ou aquela vez, facendo só o Camiño de Compostela dende o Cebreiro, un mes de febreiro, no que non podía deixar de axexar o merlo acuático e os seus xogos no río Oribio. Tamén foi fermosa a mañá na que vin, dende a punta do Ancoradoiro, a viaxe de miles de mascatos cara o norte, momento que recollín neste artigo de hai máis de dous anos:
http://fernandeznaval.blogaliza.org/2013/02/18/a-migracion-dos-mascatos-2/
Onte o día amenceu con chuvia e vento. Eran os restos do Joaquín, temporal caribeño que cruzou o Atlántico e bateu contra nós nesta ponte de outubro. Pola mañá camiñei o litoral e vin bastantes paxaros, obrigados a se achegar á costa para evitar a fatiga do mar duro. Ao mediodía vivimos unha tregua. Pensei que non estaría mal achegarnos a Touriñán. Maribel aceptou e para aló saímos ás 16,30. Choveunos polo camiño, pero alí a tarde calmou. Sen vento e sen chuvia, puidemos pasear e sentármonos nunha pedra a ver o horizonte e fotografar o alento do mar.
Maribel di que foi un momento feliz. Tamén eu o sentín así, entre outras cousas, pola alegría da observación de aves. Os mascatos voaban cara o sur diante de nós. Supoño que polo temporal non mantiñan as liñas e a formación que eu observara outras veces, viñan esfiañados, en grupos de tres, de seis, pero maiormente, sós, adultos e novos, collendo o seo das ondas para manobrar mellor. Iso si, o paso era continuado e sempre cara o sur. En hora e media contei máis de seiscentos. Supoño que estaban en paso estacional, dende as illas de Escocia e Irlanda onde crían, ata ás illas e cantís do litoral do centro de África. Tamén puidemos ver medio cento de negróns, en formación perfecta, na mesma dirección cos mascatos, e dúas pardelas.
Non sei quen profanou un espazo tan marabilloso como Touriñán botando o escombro ou “ghasto”, como lle din aquí, debaixo do faro. Sei que son cousas deste país que habitamos, pero creo que o concello de Muxía debería limpar o cantil.
Touriñán é un espazo único e que conmove. Tamén o son Fisterra e Vilán, pero hai algo en Touriñán que o humaniza, acaso a menor altura e agresividade ou a evocación dun fiorde das terras do norte, que nos produce a parte interior do tombo. Alí non puiden deixar de pensar como sería agora, se o goberno da Xunta presidida por Touriño chega a ceder ás presións de Pescanova, para facer aquela piscifactoría que, trasladada a Mira, en Portugal, aínda hoxe non resulta rendible. Lembrei tamén as ameazas de Manuel Fernández de Sousa, hoxe imputado por defraudación na xestión da empresa, a quen lembro como persoa prepotente e antipática, nalgunhas reunións nas que coincidín con el cando traballei en Pesca.
Touriñán é hoxe espazo vivo. Non sei se é o lugar máis occidental da Europa continental, pero, se non é o primeiro, será o segundo. Andan a reivindicar a súa posta do sol, e está ben, que esas cousas convocan a viaxeiros de todo o mundo. Onte, no tempo que estivemos alí, visitaron o espazo centos de persoas. Si, Touriñán é patrimonio da comunidade
(Non critiquedes moito as fotos. Son miñas, tomadas co móbil)
A noite branca 