WALT WHITMAN
O pozo da casa de Walt Whitman
aínda ten auga que mana
do mesmo manancial que aliviou
a súa sede de esperanza.
O cuarto onde naceu Walt Whitman
aínda conserva
o eco do seu primeiro pranto, do seu primeiro canto,
enmascarado no ceo azul de prusia
que a man do pai pintou para mostrario dunha casa que é patria.
No xardín onde xogou Walt Whitman
medran follas de herba
que abrollan dos pés que bateron coas danzas ancestrais
nas sementes vellas.
O país que soñou o fundador da nación
agochouse hai tempo das cen olladas,
das frontes que interrogan, do esplendor do incenso.
Agochou a sombra na distancia do cristal,
na transacción das almas, esquío rillar que mata,
crisálida de dor e de vitorias que non restaura a paz,
nin cicatriza o sangue.
Quixera eu celebrarme aquí,
facendo meu o que foi seu e aínda percibo, poeta do corpo, poeta da alma,
en cada átomo. Tamén nos erros
na contradición, na pálpebra da vellez e o desamparo,
na irreverente paixón, no escuro,
nos seus dentes de tigre, nos seus labios de amor.
MUSEO XUDEU
Construíron o búnker
en Batery Park, diante da deusa estatua ou estatua dunha deusa altiva,
diante da illa dos corenta días e do final dos soños.
Construíron un búnker para albergar memoria,
real, pero murchada, non pola historia en si, nin pola dor, nin pola iniquidade,
senón porque nada di da constancia criminal da ocupación, do asedio,
do exceso de obuses, das pegadas das botas no po que o vento move
dende hai séculos. Nada di dos tanques, nada da auga nin da súa carencia.
Construíron un búnker para acoller os rostros
doutras sombras, a burocracia do éxodo, o fume do exterminio,
pero non o exilio dos refuxiados, a flor vencida da granada,
o océano de voces que nas mesquitas abanean coma ondas
dun peregrinar errático, o ollar que procura o futuro
no firmamento aberto do deserto.
Aquí non hai espazo para o colono militar que ocupa o corazón da esperanza,
nin para a clonación da parede da infamia. Os elixidos
construíron o búnker en Batery Army, diante de Ellis Island,
nun tempo de lagostas que acompaña a visión do lume,
de mozos que percorren avenidas coa espiga e o limón, ofrecendo un sorriso
de cera e unha canción antiga, caracocha que se retorce
no aire dos espellos. Non, aquí non cabe a heterodoxia,
so a pedra da lei e a ocupación da historia.
WALL STREET
A xaponesa insólita na súa exaltación turística
ofrécese empolicada no pitón esquerdo do touro que amaga, pero que non se move.
Pendurará o retrato en facebook e brillará na rede.
Wall Street, abeiro estrafalario de intereses e réplicas,
labirinto onde Atlas extravía os pasos.
Arañeira do sol.
Fíos de cotización, costuras coas que cinguir a orbe,
confusión dun Teseo agónico que bebe apócemas en vasos de cartón,
broker que devora sanwichs a impulsos
e morre baixo a mesa no orgasmo da capitalización,
vestido de camisa branca e garabata negra.
Na rúa, o minotauro pesa, pero non se move. Resiste o embate diario
das cámaras, das voces e das inguas pálidas do nacente sol.
Preso de si, fachendoso, distante
e impotente, o monstro escoita o valor do Nasdaq, o peche do Dow Jones,
o prezo do barril de cru procedente dos límites do imperio.
O balbordo de voces afoga o bafo azul do seu alento, o delirio e o berro.
Mediodía. Arroz con polo e azafrán en tape de poliuretano, á sombra da árbore
onde negociaron os fillos do Mayflower. O hábito dos brokers.
Baixa Manhattan,
illada do East River pola fronteira de formigón e a corrente do tráfico.
Os heroes soñan coa conquista da cámara, con posuír a Ariadna
na corrente estrábica da especulación e o frío, sobre a mesa do índice,
baixo a campá dourada, manipulando o embate sen arames
nin goma, abaneando voraces coa convulsión e o berro,
batendo co cuspe contra as mamilas dun sol que non se pon,
have a koke, have a koke, o heroe mastúrbase entre os labios das opas
empoleiradas nas cornas do monstro, nas nádegas do mundo.
COLUMBUS DAY
Existiu un lugar primeiro
de raíces e chuvia,
un lugar anterior á memoria
confundido no dédalo do esteiro,
extraviado por séculos entre o vapor das gándaras.
Lugar de sol e lama, de carreiras de antílopes,
coroado de plumas e de cantos,
de poutadas e berros.
Un lugar primixenio, parte dese universo
que albergou un milleiro de nacións e de falas,
dispersas entre veigas e selvas,
desertos e esperanzas.
Un lugar aberto ao sur polo que entraban
o mar e o vento, aneis de temporal, circos de luz
no amencer do día sétimo, conquistadores e prófugos,
as candeas primeiras e a acción de grazas.
Alí era o roncar da néboa,
o respirar do frío, a memoria do lobo.
Alí varaban baleas que afogaban no seu propio pranto.
Sobre a area o mar deixaba cadernas oceánicas,
fantasmas, arrombados agoiros,
espirais sen fin coma pingas do incógnito.
Alí foi o presaxio, a morte herdada,
un espertar inxenuo, confundido polo gume do sabre,
a boca do fusil e o sangue que replica na vigorosa pel do tambor.
Do corazón dos teepees medraron columnas de fume, rañaceos,
pontes sobre o río nas que aniñan o falcón,
o corvo, a pomba, o desengano. Os bosques foron mastros de peirao
e dos outeiros xurdiu un nome, Manhattan,
corazón de mazá da que todos comeron,
corazón de cianuro que abre a porta do edén,
pebidas nas que asentar a casa.
Existiu un lugar primeiro, labirinto de neon,
negro tremer de inverno no que artellar un soño,
greta que albisca o solpor, ese perfil de sombra
ou de silencio, ese baleiro anterior ao baleiro primeiro.
WORLD TRADE CENTER
Memoria ou desamparo.
Sumidoiro ou inferno.
No peitoril as letras, os nomes,
como pegadas de pombas abatidas
por un lóstrego.
As voces escorregan cara os pozos insondables,
as voces e o cuspe, fíos de auga
no cantar do espasmo,
no excepticismo de Ícaro,
no perfil do aceiro.
A sombra do paxaro proxéctase na escuma,
un agoiro de ferro
que entolda a lembranza
e estimula o berro.
Mellor unha candea,
unha humilde candea, lume ancestral
prendido na inocencia da dor,
na firme convicción do desamparo.
(As fotos son miñas e están feitas com teléfono móbil. Así sairon!)
A noite branca 