Conmovidos, tristes, feridos, emocionados… así foron o serán de onte e o espertar de hoxe, dia da Patria, alba sen gloria, sen voz e con bágoas. Non sei se coñezo a alguén que viaxase no tren accidentado, non sei se coñezo a alguén que coñecese a algunha das vítimas, pero vai este abrazo para todos os que hoxe choran e sufren. Deixo esta gravación de El cant dels ocells de Pau Casals e esa tradución dun fermoso poema de W. Falulkner que a min, en máis dunha ocasión, si me axudou. Sexa só por expresar un sentimento que seguro compartimos moitos de nós.
Este poema é o último dos doce que forman parte dunha selección feita por Javier Marías, a partir do libro de William Faulkner A Green Bough e que leva por título un dos versos deste poemas: SI YO AMANECIERA OTRA VEZ (1997. Alfaguara)
A miña versión está feita a partir da versión de orixinal e da tradución de Javier Marías.
SE HAI DOR, QUE SEXA SÓ CHUVIA,
e esta só dor de prata pola dor en si,
se estes verdes bosques soñan aquí para espertar
o meu corazón, se eu amencera outra vez.
Mais durmirei, pois, onde hai morte
mentres nestes azuis e somnolentos outeiros do alto
teña eu, coma a árbore, a miña raíz? Aínda que estea morto,
esta terra que se agarra a min atopará o meu alento.
P.D. : Recoñecer, malia o título, que si hai gloria tamén nesta alba; a gloria da solidariedade da xente dun país, que segue a ser profundamente humano e que se expresa de tantas maneiras.
A noite branca 